Najpiękniejsza na polskim wybrzeżu latarnia znajduje się w Niechorzu. Ta posadowiona na klifowym brzegu 45 metrowa budowla jest symbolem Wybrzeża Rewalskiego i jedną z największych atrakcji turystycznych Gminy Rewal. Największą atrakcją jest wejście na taras widokowy i podziwianie pięknych widoków. Widać okolicę na kilka kilometrów, Niechorze, Rewal, Jezioro Liwia Łuża, brzeg morski i morze na wiele kilometrów.
Najpiękniej latarnia prezentuje się od strony lądu (strona południowa), widać ją w pełnej okazałości z kilku kilometrów, a światło latarni widziane jest w nocy także od strony lądu. Od strony morza (strona północna) część latarni zasłonięta jest drzewami, przy wejściu do budynku znajduje się ponad 60-letni ogród z 2 metrowymi żywopłotami oraz zejście, stromymi schodkami, aż na betonowy wał ochronny i plażę.
Z uwagi na unikatowość sylwety budowli, jej funkcję, zachowaną pierwotną bryłę i układ kompozycyjny elewacji wraz z detalem nawiązującym do architektury średniowiecznej oraz zachowaną zabudowę towarzyszącą i ogród - cały kompleks został uznany zabytkiem kultury narodowej i wpisany do rejestru zabytków województwa szczecińskiego pod numerem A-1350.

- wysokość latarni - 45m
- wysokość światła - 62,8 m n.p.m
- zasięg światła - 20 Mm (37 km)
- charakterystyka światła - B (10s
- położenie geograficzne - szerokość 54o05'47"N długość 15o04'57"E

Historia Latarnii
Szybki rozwój żeglugi w drugiej połowie XIX-go wieku,wzdłuż wybrzeża Bałtyku zwrócił uwagę ówczesnych władz na lukę nawigacyjną tego odcinka wybrzeża. Od 1838 roku świeciła już latarnia w Jarosławcu, a od 1857 roku latarnia w Świnoujściu, luki tej nie mogła wypełnić też latarnia w Kołobrzegu z uwagi na zbyt mały zasięg światła. Zaczęto szukać pomiędzy nimi miejsca na nową latarnię. Początkowo brano pod uwagę okolice Trzęsacza lub Niechorza. W końcu zarządzeniem niemieckiego Ministerstwa Żeglugi z dnia 15 maja 1863 roku, postanowiono wybudować latarnię morską na klifowym brzegu na zachód od miejscowości Niechorze.
Do opracowania projektu budowy latarni przystąpiono w roku 1863. Budowa trwała aż do 1866 roku i kosztowała 56 tysięcy talarów. 1 grudnia tegoż roku latarnia zaświeciła po raz pierwszy.